Artikel 86 - Intrekking wetsvoorstel

De intrekking van een voorstel van wet

Intrekking van een wetsvoorstel kan geschieden door of vanwege de indiener tot op het moment dat het wetsvoorstel ook door de Eerste Kamer is aangenomen. Indien de indiener de regering is, is de ‘koninklijke’ weg voor een dergelijke intrekking dat de bewindslieden die intrekking overwegen, daarover beraad voeren in de ministerraad¹ Zie art. 4 Reglement van orde voor de ministerraad (RvOMR). en vervolgens om een machtiging tot intrekking van de Koning vragen. Na die machtiging deelt de betrokken bewindspersoon de intrekking schriftelijk mee aan de voorzitter van de Tweede Kamer, of aan de voorzitter van beide Kamers indien het wetsvoorstel bij de Eerste Kamer aanhangig is. De mededeling geeft aan waarom het voorstel wordt ingetrokken. Van de fase van behandeling in de ministerraad kan vanwege dringende redenen, zoals spoedeisendheid, worden afgezien.

Vindt een wetsvoorstel zijn oorsprong in een initiatief van leden van de Tweede Kamer dan ligt de verhouding bij intrekking wat anders. Zolang een initiatiefvoorstel nog bij de Tweede Kamer aanhangig is, zijn het bijna vanzelfsprekend de initiatiefnemers die hun voorstel kunnen intrekken. Hetzelfde geldt voor initiatieven die in verenigde vergadering worden gedaan. Indien de Tweede Kamer echter een initiatiefvoorstel heeft aangenomen, dan is dat niet langer vanzelfsprekend. In zo’n geval is de gehele Tweede Kamer de indiener geworden en heeft bijgevolg ook die Kamer het recht tot intrekking. Deze situatie komt nauwelijks voor. Denkbaar is dat de Tweede Kamer, na verkiezingen, besluit om door de Kamer in de oude samenstelling ingediende initiatiefvoorstellen in te trekken.